9 Aralık 2011 Cuma

Sebepsiz yere ağladığımı sanıyorlar.

Oysa ben hiçte sebepsiz yere ağlamıyorum. Kime ağlıyorum biliyor musunuz? K'ye ağlıyorum. Beni hiç sevmedi. Beni öptü, bana sarıldı, dans ettik. Ama beni hiç sevmedi. Ben onun kokusunu duydum. Ama o beni hiç sevmedi. Ona çok yalvardım, beni hiç dinlemedi. Hep bildiğini okudu. 1 yıldır onu seviyorum. Onu çok özlüyorum. Bazen nefesim daralıyor. Ona mesaj atıyorum, cevap vermiyor. Sonra çok ağlıyorum. Çok fazla.

"Yoksun. Gelsene."

O hiç olmadı benim hayatımda. Onu hissettim. Onun sesine aşık oldum. Onun gülüşüne aşık oldum. Onun bakışına aşık oldum. Onun hakaretine bile ihtiyaç duydum. İmkansızı istedim hep, ama hiç elde edemedim.

Neden sevdim biliyo musunuz? Ben bi çocuğu sevdiğimi sanıyodum ve çocuk ameliyat olucaktı. Ben çok mutsuzdum. K de o çocuğun arkadaşıydı. (Not: Biz K'yle 8 yıldır arkadaşız) O gelmeden önce bana çok yardımcı oldu. Hep yanımdaydı, beni teselli etti, güldürdü, ağladığımda gözyaşlarımı sildi. Çok eğlenceliydi, onunlayken çok mutluydum. Sevdiğimi Sandığım Çocuk (SSÇ) çok kötü biriydi, beni hep rezil ederdi. Ben onu değiştirmeye çalıştım hep. 

Bana göre aşk, birini değiştirmeye çalışmadan sevmektir. 

Bu düşünceyi edindiğimden beri aşık olup olmadığımı anlıyorum. SSÇ'yi sevmiyordum. Ve K'den hoşlanmaya başlamıştım. Bu hoşlantı bi zaman sonra eşitlendi, o da benden hoşlanıyordu. Ama ben zamanla çok sevdim, çok çok sevdim, çok ilgi gösterdim. Aşıktım ben... Ben böyle oldukça o benden soğudu. Sonra mı? Sonra gitti. Ve hiç gelmedi.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder