Bir kez daha gözyaşları..

Ne ilginç öyle değilmi? Mutsuzken gözlerimizden yaşlar akıyor. Mutluyken, gözlerimizin içi parlıyor. Kızgınken, gözlerimiz kısılıyor, bakışlarımız sertleşiyor. Deyim yerindeyse, duygularımız gözlerimizden okunuyor.
Bilirsiniz, küçükken annelerimiz bir şey sorduğunda ve doğruyu söylemediğimizi düşündüğünde “gözüme bak” derdi. Gözümüzden anlarlardı, yalan söyleyip söylemediğimizi.

Biliyorum ki, gözler ne renk olursa olsun, gözyaşları hep aynı renktir.

Her acı bir değildir ama, gözyaşları, bakışlar aynıdır. Bazen birini ağlarken gördüğümüzde, kendi iç çekişlerimiz, kendi acılarımız gelmez mi gözümüzün önüne? Duygularımızı paylaşmaz mıyız karşımızdaki kişiyle? Bazen destek olmak zor gelmez mi kendi anılarınızdan? Unuttum dediğiniz şeyleri hatırlatmaz mı?
Lens kullanmayın bence, bazen herşey gözlerimizde saklıdır çünkü. Belki de tek dürüst yanınızı da sahteleştirmeyin. Saygılar.